نقاشی‌خط برجسته

به اندازه اضلاع ۵۰ در ۱۰۰

این اثر با ترکیب مواد گوناگونی به مانند چسب چوب، رنگ اکریلیک، مقوا، گچ کناف، اکلیل و مصالح ساختمانی‌ای مانند پودر سنگ به وجود آمده است و نخست بر سطحی از فیبر اجرا و پس از آن بر چهارچوبی از جنس mdf نصب شده است.
در این تابلو نه برای تمرین خط که برای ارائه‌ی یکی از مفهوم‌های ناب از اشعار کهن پارسی، از روش سیاه‌مشق بهره برده شده و خط در این اثر به صورت توخالی و دورگیری‌شده کار شده است. این دورگیری‌های نازک و تو در تو اشاره به مصرع پیشین دارد که “پیوند عمر بسته به مویی‌ست…”. زرین و طلایی نیز به نمایش در آمده است تا نشانگر ارزشمندی آن باشد. یعنی هرچند که عمر بسیار ترد و شکننده می‌نماید اما برای همگان عزیز و ارزشمند است.
در ادبیات ایرانی بسیار سخن از دم را غنیمت دانستن و نخوردن غم دنیا، گذشته، این و آن… به میان آمده است. وقتی به اساس این اندیشه بنگریم، هویدا می‌شود که ریشه‌اش در گرانمایه داشتن جان و نفس است. هستنده‌ای در این جهان نیست که آن اندازه عزیز باشد که جان و روح و روان هست؛ پس هیچ چیز و هیچ کس و هیچ اندیشه و هیچ پدیده‌ای نبایست پا جای عزت و گرانمایگی جان بگذارد.

پیوند عمر بسته به مویی است هوش‌دار
غمخوار خویش باش غم روزگار چیست
هر وقت خوش که دست دهد مغتنم شمار
کس را وقوف نیست که انجام کار چیست

(حافظ/ غزل شماره ۶۵)